OUT OF MY LIFE!!!

Ήρθε η ώρα να σου μιλήσω έξω απ'τα δόντια...Και είμαι τόσο δειλή που θα σου τα γράψω εδώ και έτσι δεν θα τα διαβάσεις ποτέ...!

Πέρασαν τρείς βδομάδες απο την τελευταία φορά που ήρθες ΞΑΝΑ για να αναστατώσεις τη ζωή μου...! Ξέχασες δήθεν το ρολόι σου εδώ...δεν έπεσα στην παγίδα...πέρασα και σου το άφησα έτσι ξερά...δεν ξέρω πώς σου φάνηκε αυτό...εμένα μου άρεσε! Ακόμα δεν έχεις δώσει σημεία ζωής από τότε και σε παρακαλώ πολύ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ!

Μην το κάνεις επειδή προσπαθώ...ναιιι βρε προσπαθώ με κάποιον άλλο...δεν το περίμενες ε? Η αλήθεια είναι πως ούτε κι εγώ το περίμενα...Ήρθε τυχαία και είπα να το δοκιμάσω...! Δεν εχει καμία απολύτως σχέση μαζί σου δεν μοιάζετε σε τίποτα...τα μάτια του δεν έχουν το χρώμα των δικών σου, και τα χείλη του δεν έχουν την ίδια γεύση με τα δικά σου...! Με κάνει όμως να γελάω και δείχνει να νιάζεται...! Πράγμα που δεν έβλεπα απο 'σένα εδώ και πάρα πολύ καιρο! Δεν ξέρω τελικά αν θα καταφέρει να πάρει τη θέση σου στην καρδιά μου, προσπαθώ να σε παραμερίσω σιγά σιγά για να μπορέσει να εγκατασταθεί αλλά εσύ αρνείσαι πεισματικά να παραχωρίσεις τη θέση σου...! Γιατί το κάνεις αυτό?? Δεν νομίζεις πως είναι λιγάκι εγωιστικό...? Μου λείπεις ρε γαμώτο και σε σκέφτομαι...! Όλα σε θυμίζουν που λέει και η Χαρούλα...Το σοκολατένιο γάλα της Galaxy που μου έφερνες την νύχτα όταν τελείωνες απο το club που δούλευες τώρα έχει τη γεύση σου...Κάθε φορά που το βάζω στο στόμα μου περιμένω να σε ακούσω να μου λές "νύσταξα...καληνύχτα...", να με φιλήσεις, να με πάρεις αγκαλιά και να κοιμηθούμε...Μάλλον θα το αλλάξω...απο τώρα και στο εξής θα πίνω καφέ...! ΜΟΝΟ ΚΑΦΕ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΞΕΚΟΥΜΠΙΣΤΕΙΣ!!! Το παλιό μου άρωμα που φορούσα εδώ και χρόνια (ήταν το πρώτο πράγμα που σχολίασες μόλις γνωριστήκαμε...θυμάσαι...?) , τώρα η μυρωδιά του μου τρυπάει τη μύτη και φτάνει κατευθείαν στην καρδιά μου και την ξεσκίζει...ΑΚΟΥΣ ΤΗΝ ΞΕΣΚΙΖΕΙ!!!! Την κάνει κομμάτια ξανά και ξανά όπως έκανες κι εσύ...! Τώρα όσο και να το αγαπούσα το άλλαξα...Και αυτό το νέο που έχω πάρει με κάνει να νιώθω ότι κουβαλάω μια ξένη μυρωδιά πάνω μου...ΚΑΙ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ ΓΙΑΥΤΟ!!!

Η ενυδατική after sun που χρησιμοποιώ πάλι μυρίζει "εμάς"...πέρσι το καλοκαίρι που δεν ήμασταν μαζί αλλά σε έβλεπα συνέχεια...μετά την παραλία...κάθε φορά! Θα σταματήσω να την χρησιμοποιώ κι αυτήν θα αλλάξω μάρκα...μπάς και σταματήσω να σε βλέπω μέσα στις "ιριδίζουσες πέρλες της που τονίζουν το μαύρισμα..." Θυμάσαι που με ρωτούσες γιατί "γυαλίζω"? Εγώ το θυμάμαι και γελάω ακόμα...! Είναι και αυτή η καταραμένη η κάρτα που μου είχες γράψει στη γιορτή μου εδώ που την διαβάζω και την ξαναδιαβάζω συνέχεια... "χρόνια σου πολλά όμοφη μου και να χαμογελάς πάντα γιατί έχεις το πιο όμορφο χαμόγελο του κόσμου..." Θα την σκίσω, θα την πετάξω στα σκουπίδια, θα χαμογελάσω μια τελευταία φορά μπροστά στον καθρέφτη, θα σε δώ να χαίρεσαι, θα σου πω "στα τσακίδια" και δεν θα χαμογελάσω ποτέ ξανά! Θα σταματήσω να χαμογελάω ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

Λοιπόν αγάπη μου πολύ ασχολήθηκα μαζί σου...Δες κατάντια...αφήνω ένα άνθρωπο που νιάζεται, να περιμένει να του απαντήσω στο μήνυμα και γράφω σ'εσένα που δεν δίνεις δεκάρα και στο κάτω κάτω δεν θα τα διαβάσεις ποτέ...! Τι λές...? Θα τα μαζεύεις σιγά σιγά? Άντε λοιπόν δίνε του, φύγε, ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥ!...Πάρε την κοπέλα σου και άντε στο διάολο...Η καρδιά μου και το μυαλό μου έχουν αρχίσει να δυσανασχετούν απο την παρουσία σου...! Let me let go...! ΦΥΓΕΕΕ! Γιατί δεν φεύγεις ρε γαμώτο...???

"Another night and I bleed They all make mistakes and so did we But we did something we can never turn back right
Find a new one, to fool Leave and don't look back, I won't follow We have nothing left, It's the end of our time
We can't cry the pain away We can't find a need to stay There's no more rabbits in my hat to make things right
Out of my life, Out of my mind Out of the tears we can't deny We need to swallow all our pride And leave this mess behind Out of my head, Out of my bed Out of the dreams we had, they're bad Tell them it's me who made you sad Tell them the fairytale gone bad "

Σαν την εξάρτηση του πάθους σου η παγίδα...!

Περνούσαν οι μέρες και βυθιζόμουν ακόμα περισσότερο στα ερωτηματικά μου...! Γιατί πήγε μαζί μου ενώ είναι με την άλλη?...! Ήταν απλή αντρική αντίδραση?...! Σαρκική επιθυμία...? Ή κρυβόταν κάτι άλλο πίσω απ'αυτό...! Ζούσα με την ελπίδα ότι κάτι θα κρυβόταν...! "τα πιο βαριά ναρκωτικά που έχω πάρει είναι αγάπη μου ο φόβος κ'η ελπίδα...".

Μετά απο τα προβλήματα που προέκυψαν στην υγεία μου, ήξερα πως έπρεπε σιγά σιγά να ανακτήσω τις δυνάμεις μου και να αρχίσω να γίνομαι "καλά"...έστω και εικονικά! Έτσι και έκανα...άρχισα να τρώω κανονικα (μπορεί και περισσότερο), να βγαίνω έξω, να γνωρίζω κόσμο...να φλερτάρω. Ζούσα πάνω κάτω μια φυσιολογική ζωή. Μόνο που στο βάθος της σκέψης μου ήταν πάντα αυτός και ένα στιχάκι... "δύσκολα τελειώνω μ'ότι αγαπώ...". Τον έβλεπα συχνά στα σπίτια των φίλων μας και στο πανεπιστήμιο. Κάθε φορά που τον συναντούσα μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι, λες και ήταν ο χειρότερος μου εχθρός. Μου έκανε κακό...! Κάθε φορά που χτυπούσε το κινητό του νόμιζα πως ήταν "εκείνη" και κατέβαζα κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα... Εκείνος το καταλάβαινε...άλλωστε με είχε μάθει καλά...! Ήξερε πως δεν είχα πάει πουθενά...ήμουν ακόμα εκεί. Ακόμα δική του...! Στα σπίτια που συναντιόμασταν ανταλλάζαμε κλεφτές ματιές, και αν τυχόν κάποιος απο τους δυο μας γινόταν αντιληπτός απο τον άλλο γυρίζαμε αμέσως τα βλέμματα μας αλλού παριστάνοντας τους αδιάφορους. Όταν τύχαινε να μιλήσουμε ανταλλάζαμε βαριές κουβέντες...έβλεπε πως με πλήγωνε και το τραβούσε κι εκείνος "μέχρι αίμα να βγεί". Έπρεπε να τον μισήσω αλλά αυτό που έκανε με κρατούσε ακόμα περισσότερο φυλακισμένη στα δεσμά του...

Απο την μέρα που συναντηθήκαμε στο σπίτι του είχαν περάσει σχεδόν δυο μήνες...! Χθές όμως καθώς γράφαμε εξέταση (καθόταν πίσω μου και ένιωθα σχεδόν την ανάσα του) δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Ήθελα να τον δω και να τον νιώσω. Αποφάσισα όμως να παίξω το δικό του παιχνίδι...! Πήρα το κινητό και έγραψα ένα αρκετά προκλητικό μήνυμα και του το έστειλα...! Του ξεκαθάρισα ότι ήταν απλά σαρκική επιθυμία (μπούρδες...Σ'ΑΓΑΠΑΩ ΑΚΟΜΑ βλάκα). Μετά απο μερικές ώρες ήρθε στο σπίτι μου... Με αγκάλιασε με φίλησε...καιρό είχα να νιώσω τόσο υπέροχα! Ήταν ξανά εδώ! Μαζί μου...! Συμπεριφερόμουν περίεργα. Σαν να τον είχα κάνει παραγγελία για να έρθει να μου κάνει "εξυπηρέτηση". Εκείνος με κοίταζε με απορία. Ρωτούσε συνεχώς τι είχα πάθει και γιατί τον θυμήθηκα ξαφνικά... (μάντεψε...και σε είχα για έξυπνο). "Αν ήθελες μόνο σεξ γιατί πήρες ειδικά εμένα?" "Εσένα σε ξέρω ρε παιδί μου που να τρέχω τώρα να πηδιέμαι με ξένους....". Επιτέλους τον είχα μπερδέψει κι εγώ...! Δεν ανέφερα τίποτα απολύτως για αγάπες και έρωτες. Αν και μέσα μου έβραζα, ήθελα να του πω πόσο μου είχε λείψει όλο αυτό τον καιρό...!

Καταβάθος το ήξερε...Το καταλάβαινε κάθε φορά που τον κοίταζα στα μάτια και κρατιόμουν με νύχια και με δόντια να μην δακρύσω..! Δεν έπρεπε να δακρύσω...έπαιζα το παιχνίδι του και αυτή τη φορά θα ήμουν (έστω και εικονικά πάλι) κερδισμένη.

Παρόλο που τα μάτια μου του τα είχαν αποκαλύψει όλα, μια απορία σίγουρα θα του έμενε...! Δεν ήμουν όπως τις άλλες φορες...! Τώρα και αυτός θα γέμιζε με ερωτηματικά όπως κι εγώ...!

Όταν έφυγε έχασα τον κόσμο και πάλι...Μου είχε μείνει μια γλυκόπικρη γεύση απο τα φιλιά του και ένα σωρό καινούργιες απορίες...! Γιατί ήρθε πάλι?...Του είχα λείψει καθόλου?...Τελικά η άλλη τι ρόλο παίζει στη ζωή του?? (μάλλον όχι κανένα πρωταγωνιστικό). Εγώ??? Τι σκατά είμαι εγώ...? Κομπάρσος?...Λές τελικά να με σκέφτεται ακόμα...? Έτσι νομίζω! Με την πρώτη κουβέντα μου ήρθε να με βρεί...! (δεν νομίζω να ήθελε να το παίξει μητέρα Τερέζα και να κάνει καλή πράξη για μια στερημένη)...! Ίσως και όλα αυτά να είναι δημιουργήματα του μυαλού μου...ένα είδος παρηγοριάς...! Είναι δυνατόν όμως?? Τόσο μαλάκας τελικά....?

Σήμερα δεν του έστειλα κανένα μήνυμα. Και είμαι σίγουρη ότι κάτι τέτοιο θα περίμενε...Να τον παρακαλέσω ξανά...Αυτό γινόταν μετά απο κάθε μας συνάντηση. Όχι όμως...Αυτή τη φορά θα παίξω κι εγώ...! Θα είμαι κρυφά φυλακισμένη στα δεσμά του χωρίς αυτός να γνωρίζει τίποτα! Αυτή τη φορά βάζω εγώ τον κανόνα...!

Σ'άλλη αγκαλιά, σε χέρια ξένα...!

Είχα καιρό να ακούσω νέα του. Ένιωθα όμως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά...! Στο πανεπιστήμιο ούτε καλημέρα δεν μου έλεγε...Τον σκεφτόμουν αγκαλιά με άλλη και με έπιανε πανικός...Έτρεμα μην βγούν αληθινοί οι φόβοι μου (οι φόβοι σου κ'οι φόβοι μου στο ίδιο το τραπέζιιι...Άσχετο, απλά το θυμήθηκα).
Μια μέρα ήμουν στο σπίτι κάποιων κοινών μας φίλων και είπα να αρχίσω τις μπηχτές μπάς και φιλοτιμιθούν να μου πούν την αλήθεια να ξέρω κ'εγώ τι κάνω...! Στην αρχή έκαναν τις πάπιες αλλά μόλις είδαν τα δάκρυα στα μάτια μου (πάλι δεν μπόρεσα να κρατηθώ γαμώτο), άρχισαν να μιλάνε και δυστυχώς μου διαβαιβέωσαν τις υποψίες μου. "Ναι είναι με κάποια άλλη αλλά δεν ξέρουμε αν είναι σοβαρό, δεν μας έχει μιλήσει ποτέ για αυτήν". Οι πρώτες λέξεις ήταν μαχαίρια... Ένιωσα να αιμορραγώ, δεν έβλεπα αίμα πουθενά όμως έχανα σιγά σιγά δυνάμεις, σαν να αιμορραγούσα για ώρες...!
Τις επόμενες δυο νύχτες ήμουν ερείπειο... δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου... Όμως την τρίτη μέρα αποφάσισα να πάω να του μιλήσω... Και ότι βγει! Μάζεψα όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει και πήγα στο σπίτι του. Του είχα πεί ότι ο λόγος που πήγα ήταν για να του επισημάνω ότι δεν υπήρχε λόγος να κόψουμε και την καλημέρα και ότι θα μπορούσαμε να είμαστε "φίλοι" (μαλακίες, ούτε που μπορούσα να διανοηθώ να είμαι φίλη μαζί του). Μετά όπως ήταν αναμενόμενο άλλαξα όλο το σενάριο και άρχισα να του λέω πόσο τον αγαπούσα κ.τ.λ...Αυτά που πραγματικά ένιωθα δηλαδή...! Μαζί με όλα αυτά άρχισα να του ρίχνω μπηχτές για την κοπελλιά... Κι αυτός γελούσε (αν είναι δυνατόν). Με πλησίασε και άρχισε να με χαιδεύει..."Σταμάτα, δεν φοβάσαι ότι μπορεί να κάνω κάτι να το μάθει?"...Αυτός συνέχιζε. Ήξερε πως δεν θα έκανα τίποτα. Κι εγώ υπέκυψα πάλι στα χάδια του. Πρίν φύγω απο το σπίτι του μου είχε αποκαλύψει πως ήταν αλήθεια αυτά που είχα ακούσει... "Είμαστε μαζί..." (κι άλλη μαχαιριά...) "Α ωραία, έτσι με σεβόσουν κι εμένα όταν ήμαστε μαζί?" "Αν ήμουν έτσι και μαζί σου δεν θα είχα την ανάγκη να σε κυνηγήσω τον καιρό που ήσουν στον κόσμο σου..." Πάλι με αποστόμωσε...!
Έφυγα απο το σπίτι του ακόμα πιο μπερδεμένη, ενώ είχα πάει να ξεκαθαρίσω τα πράγματα. Δεν ήξερα τι ένιωθε ούτε για μένα ούτε για την άλλη...! Μόλις πήγα σπίτι και σκέφτηκα τι είχε γίνει ένιωσα να χάνω τη γη κάτω απ'τα πόδια μου. Ήταν με άλλη...! Τώρα θα τον αγκαλιάζει εκείνη, θα τον φιλάει...! Άραγε θα της λέει αυτά που έλεγε σ'εμένα? Θα την αγαπήσει άραγε?...Κι εγώ? Τι είμαι εγώ για 'κείνον τώρα?? Ένα σωρό αναπάντητα ερωτηματικά...
Η μαμά μου (που κατάλαβε τι έγινε με το πρώτο βλέμμα που μου έριξε) μου είπε να μην καταρρεύσω. Κι εγώ για ακόμα μια φορά δεν την άκουσα...Και κατέρρευσα! Η καρδιά μου και βιολογικά πλέον δεν μπορούσε να αντέξει τον πόνο και έτσι είπε να κάνει μικρά και τακτικά διαλείμματα. Κατέλειξα στο νοσοκομείο με "λιποθυμικά επεισόδια" και εκεί πέρασα 2 μέρες... Το πρώτο λιποθυμικό επεισόδιο είχε γίνει μπροστά στα μάτια του...στο πανεπιστήμιο (γαμώτο πάλι ρεζίλι έγινα).
Οι γιατροί προσπαθούσαν να βρούν τον λόγο που έχανα τις αισθήσεις μου, αλλά εγώ τον ήξερα απο την αρχή. Εκείνες τις φάσεις ένιωθα ότι δεν άντεχα άλλο τον πόνο και μάλλον θα ήταν η άμυνα του οργανισμού μου για να γλιτώσει την πίεση...
Οι μέρες κυλούσαν πολύ αργά, είχα χάσει τον εαυτό μου. Δεν ήμουν πια εγώ. Τον ήθελα πίσω. Το κλάμα είχε γίνει ρουτίνα. Κάτι σαν ιατρική συνταγή. Πρωί, μεσημέρι βράδυ...
Τελικά τον είχα χάσει (?) ... δεν ήταν πια δικός μου...! Βρισκόταν τώρα σε κάποια άλλη αγκαλιά...Με είχε πουλήσει για "λίγη σιγουριά..."

"Άσε με πάλι να σε δω..."

Η μόνη λέξη που μου έρχεται στο νου είναι "κρυφτό"...παίζαμε ένα ατέλειωτο κρυφτό χωρίς να έχουμε ιδέα απο ποιόν κρυβόμαστε... Μάλλον απο τους εαυτούς μας...! Τον έβλεπα καθημερινά σε σπίτια κοινών φίλων. Η μια κόντρα διαδεχόταν την άλλη... το ένα χτύπημα ερχόταν μετά το άλλο, και πρίν σβήσει ο πόνος απο το προηγούμενο, ερχόταν αμέσως το επόμενο. Απέραντο μίσος... Απέχθεια... Αντιπάθεια, εκδικητικότητα...Αγάπη, έρωτας, πάθος...!

Λίγες μέρες μετά, πήγα ξανά στο σπίτι του. ΄Ενιωσα οικεία, σαν να γυρνούσα στο πατρικό μου μετά απο χρόνια στην ξενητειά...! "Σε θέλω πίσω, μετάνιωσα για όλα, θέλω να είμαστε ξανά μαζί και όλα θ'αλλάξουν". Αυτός δεν απάντησε! Μου έριξε ένα ψυχρό βλέμμα και μετα απο μερικά λεπτά σιωπής εγώ επέμεινα... "Λοιπόν?"... Η σιωπή του έσπασε... "Νομίζεις ότι μπορούμε να είμαστε ξανά μαζί, και να είμαστε εντάξει?" Είχε έρθει η σειρά μου να σωπάσω... δεν ήξερα! Τον ρωτούσα συνεχώς να μου πει τι ένιωθε για μένα και αυτός συνεχώς μου έλεγε οτι δεν έχει σημασία. "Δεν θα κάνει καλό σε κανένα απο τους δυο μας αν σου πω πώς νιώθω". Μέχρι τότε όμως ένιωθα ότι μ'αγαπούσε... Εκείνη την ώρα με πήρε στα χέρια του και γίναμε ξανά ένα... όπως παλιά...! Αυτό το γεγονός το ακολούθησαν κι άλλα παρόμοια. Βλεπόμασταν συχνά, όμως αυτό ήταν πολύ λίγο για να αλλάξει την κατάσταση...

Σιγά σιγά οι συναντήσεις μας έγιναν συνήθεια και ρουτίνα. Όμως αυτή τη συνήθεια την είχα ανάγκη για να ζήσω, ήταν το ναρκωτικό μου. Νομίζω πως για κάποιο διάστημα ένιωθε και αυτός το ίδιο... Αλλά πλέον κανένας απ'τους δυο δεν μιλούσε για κάτι άλλο. Τα αγνά αισθήματα τώρα κρύβονταν πίσω απο την ωμή και στεγνή χυδαιότητα της στιγμής. Κάπου στο βάθος όμως θα έπαιρνα όρκο πως υπήρχαν... Είχαμε πει πολλές φορές οτι θα το σταματούσαμε. Νιώθαμε και οι δυο οτι δεν μας έβγαζε πουθενά. Κάθε φορά που έφευγα τον ένιωθα ακόμα πιο μακριά μου και αυτό μου έκανε κακό...

"Αυτή είναι η τελευταία φορά που γίνεται αυτό..." Ακούγοντας το εγώ απλά γέλασα. Την είχα ακούσει πολλές φορές αυτή την φράση...! Αυτή τη φορά όμως πρέπει να το εννοούσε... είχε περάσει ένας μήνας και δεν είχα δει το γνωστό μήνυμα... "θα έρθεις?"... και έτσι έμεινα να ψιθυρίζω στιχάκια που με έκαναν να συνειδητοποιώ πόσο ανάγκη τον είχα...

"άσε με πάλι να σε δώ, έλα για λίγο φως μου, κ' ύστερα φύγε κι ας χαθώ..."

ΠΑΡΑΤΑ ΜΑΣ...!

ζήσε τη ζωή σου...
ΠΑΙΞΕ ΜΕ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ....

Βρες τα ένστικτα σου
Μετρά τον παρά σου και ΠΑΡΑΤΑ ΜΑΣ....

Γίνε πάλι πάγος
Δε θα γίνω μάγος για να δω τι σκέφτεσαι

Πες μια ειρωνεία
Βρες την ευτυχία στην δικιά μου απόρριψη
Θα σε ξεχάσω όσο πιο γρήγορα μπορώ
Με όση φλόγα είχα ανάψει για να σ’ αγαπήσω

έπαιζα αυτό το παιχνίδι για καμια βδομάδα μετά που χωρίσαμε...για κάποιο λόγο ένιωθα ευτυχισμένη, απελευθερωμένη...! "αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ...και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων..." η αλήθεια είναι οτι κρυβόμουν πίσω από μια μάσκα...και εξαπατούσα μέχρι και τον εαυτό μου...!

Είχε δυο μάτια γαλανά...Θυμάμαι...!

Τον γνώρισα απο την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στο πανεπιστήμιο. Ήταν και αυτός πρωτοετής και θα σπουδάζαμε μαζί. Αυτός όμως είχε κάνει ήδη ένα πτυχίο και αυτό θα ήταν το δεύτερο(να το πάλι το καταραμένο το πρόβλημα. αυτή τη φορά όμως περιορίστηκε η διαφορά ηλικίας στα 5 χρόνια) , και έτσι σαν παλιός που ήταν προσφέρθηκε να μας βοηθήσει και να μας κάνει να νιώσουμε άνετα. Μας κέρασε καφέ στην καφετέρια και αρχίσαμε να μιλάμε...!

Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση απο την πρώτη μέρα ήταν τα μάτια του, ήταν ανοιχτό γαλάζιο όμως εντελώς ανέκφραστα, λες και δεν ήθελε να φανερώσει τις σκέψεις του. Εκείνο όμως που με έκανε να τον προσέξω περισσότερο ήταν το μέτωπο του... δεν ξέρω γιατί! Έβγαζε μια ωριμότητα και φανέρωνε σοφία...!

Σιγά σιγά αρχίσαμε να μιλάμε περισσότερο, με έβαζε να τον παίρνω τηλέφωνο το πρωί για να τον ξυπνήσω, ανταλλάζαμε μηνύματα απο το κινητό την ώρα του μαθήματος και γελούσαμε σαν "χαζά παιδιά χαρά γεμάτα"... Είχε αρχίσει να μου αρέσει πολύ και να μου κινεί το ενδιαφέρον όμως για κανένα μήνα η επαφή που είχαμε ήταν μέχρι εκεί. Ήταν φανερό όμως ότι στη συνέχεια θα έπαιρνε άλλη τροπή το θέμα...!

Ένα μήνα αργότερα είχαμε κανονίσει να πάμε όλοι μαζί ένα διήμερο...Την πρώτη νύχτα που θα μέναμε εκεί, μαζευτήκαμε όλοι σε ένα δωμάτιο, τραγουδούσαμε και κάναμε μαλακίες ως συνήθως. Καθώς προχωρούσε η νύχτα είχα αρχίσει να νυστάζω και ήθελα να πάω να κοιμηθώ, αυτός όμως επέμενε να μείνω μέχρι το τέλος. Είχαν φύγει όλοι και θα έφευγα κι εγώ, εκείνος με ακολούθησε έξω για να μου πει καληνύχτα...κ' εκεί με φίλησε! Ένιωσα ένα ρευμα να διαπερνά ολόκληρο μου το σώμα, τα χέρια μου παρέλυσαν και άφησα το πακέτο απο τα τσιγάρα να πέσει στο χώμα! Έκανε κρύο έξω αλλά εγω δεν αισθανόμουν τίποτα..., μόνο τα χείλη του που άγγιζαν τα δικά μου! Μου χαμογέλασε... Εγώ απλά τον κοίταζα. Για λίγα λεπτά δεν επικοινωνούσα καθόλου. Μου είπε να πάμε μέσα...! Κι εγώ απλά τον ακολούθησα. Στην αρχή προσπάθησα να το παίξω δύσκολη (τρομάρα μου) αλλά οι άμυνες μου είχαν πέσει εδώ και ώρα και εκείνος το κατάλαβε. Μου έλεγε συνεχώς ότι δεν θα έκανε κάτι που δεν θα το ήθελα, όμως εγώ το ήθελα πολύ... Του δώθηκα και εκείνη την νύχτα είχα γίνει ολοκληρωτικά δική του... Μόνο δική του! Κοιμηθήκαμε αγκαλιά, το ίδιο και την επόμενη νύχτα. Κ' από τότε το μόνο πράγμα που ήθελα να βλέπω όταν ξυπνούσα ήταν το πρόσωπο του...! Δεν είχαμε πεί απο την αρχή ότι θα είμαστε μαζί, για την ακρίβεια με είχε σκάσει μέχρι να μου πεί ότι θέλει να είναι μαζί μου, κι εγώ γκρίνιαζα συνέχεια ότι με εκμεταλλευόταν. Κι ας το ήξερα πως δεν ήταν έτσι. Τον έβλεπα ότι νιαζόταν πραγματικά για μένα. Περάσαμε ωραίες στιγμές, μέναμε μαζί πότε στο σπίτι μου και πότε στο δικό του. Κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε μαζί, πηγαίναμε στο μάθημα (συχνά πυκνά δηλαδή) μαζί. Συζητούσαμε αρκετά και για αρκετό διάστημα καταλάβαινε ο ένας τον άλλο. Μαζί του πέρασα και τα ωραιότερα Χριστούγεννα της ζωής μου. Αυτός όμως με ένιωθε μακριά. Νόμιζε ότι σκεφτόμουν ακόμα τον "τροβαδούρο" όπως τον έλεγε αστειευόμενος. Όμως αυτό δεν ήταν αλήθεια, τον έβλεπα σαν πατέρα και τον θαύμαζα...αυτό ήταν όλο.

Η αλήθεια είναι ότι ήμουν μακριά, όχι όμως επειδή δεν τον αγαπούσα. Απλά δεν ήμουν καλά εκείνη την περίοδο, και για να είμαι ειλικρινής δεν ήθελα να να παραδεχτώ το πόσο είχα δεθεί μαζί του, ούτε να το δεί ο ίδιος... Του είχα πεί ότι τον αγαπούσα και μου το είχε πει κι εκείνος... όμως προσπαθούσα να κρατήσω κάτι για μένα. Σε αυτή μου την προσπάθεια ίσως να το παράκανα, γιατί ξαφνικά άρχισα να τον χάνω... ήταν ακόμα δίπλα μου όμως κάτι τον απασχολούσε. Τότε ήταν που έκανα το μεγαλύτερο λάθος, που το μετανιώνω ακόμα. Ήθελα να του πω ότι όλα θα άλλαζαν, ότι θα ήμουν δίπλα του όπως του άξιζε... Ήθελα να του πω ότι τον αγαπούσα όσο δεν αγάπησα ποτέ κανένα. Κι όμως εκείνη τη νύχτα του είπα ακριβώς τα αντίθετα σαν να και είχε μπεί κάποιος δαίμονας μέσα μου και έλεγε ότι ήθελε εκείνος. "δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση..." "δεν μπορούμε να τραβάμε το σχοινί γιατί στο τέλος θα κοπεί, δεν είναι δυνατό να προσπαθούμε ακόμα να σώσουμε αυτή τη σχέση..." Και αυτός με το δίκιο του θύμωσε "την σχέση εγώ την κρατούσα, εσύ απλά έκανες τα δικά σου..." και ήξερα ότι είχε δίκαιο ρε γαμώτο! Ότι και να μου έλεγε θα το άξιζα. Όμως συνέχιζα να τραβάω το σχοινι και να φέρνω χωρίς να το θέλω, το τέλος αυτής της σχέσης... "και τώρα τι θα γίνει..?" Ειλικρινά δεν ήμουν εγώ τότε , μιλούσε κάποια άλλη που ήθελε το κακό μας. Κάθε φορά που του έλεγα κάτι, το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο καταριόμουν την ώρα και τη στιγμή... Η απάντηση ήταν αναμενόμενη... "νομίζω προς το παρών να αφήσουμε το είμαστε μαζι..." κι εγώ κρατήθηκα απο μια του έκφραση ..."προς το παρών"... κι ακόμα κρατιέμαι...ακόμα ελπίζω...

Οι άντρες περνούν μαμά....

"...κ' είναι πολύ συχνά, μποέμ αρτίστες, μουσικοί, αμήχανα παιδια...οι άντρες περνούν μαμά, πώς θα 'θελα να φέρω κάποιον λίγο πιο κοντά, μα αυτοί περνούν μαμά...κ' αφήνουν ρέστα στην καρδιά..."
Έκλεινα τα 16 εκέινη τη νύχτα...και ήθελα να τα γιορτάσω στο αγαπημένο μου μέρος...ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική, μαζί με τους αγαπημένους μου ανθρώπους και την μέχρι τότε ανιαρή και πεζή σχέση μου...!
Τον έβλεπα στη σκηνή και τον θαύμαζα, η φωνή του με ταξίδευε αλλού και με έκανε να αγνοώ εντελώς την παρουσία του ανθρώπου που είχα δίπλα μου και μέχρι εκείνη τη μέρα νόμιζα οτι θα ήταν για πολύ ακόμα...!
Όμως εκείνη τη νύχτα η μοίρα είχε άλλα σχέδια για μένα. Εκείνος ήταν η πέτρα που έμελλε να ταράξει τα μέχρι τότε ήσυχα νερά μου. Ήταν ψηλός, με ένα πρόσωπο που έκρυβε μυστήριο και γοητεία και με βλέμμα που πάγωνε όποιον τολμούσε να το αντικρύσει. Στεκόταν στην σκηνή με την κιθάρα του και εγώ τον έβλεπα και έλιωνα. Δεν πίστευα όμως ποτέ οτι αυτός ο άνθρωπος θα στιγμάτιζε την ζωή μου. Στο κάτω κάτω ήταν 20 χρόνια μεγαλύτερος....
Κι όμως, εκέινη την νύχτα ο άγνωστος με την υπέροχη φωνή και το εκφραστικό βλέμμα με πλησίασε, μου μίλησε...με έκανε να νιώθω ξεχωριστή, πράγμα που δεν μπορούσε να κάνει το παιδί που με συνόδευε, για πρακτικούς βέβαια λόγους. (ήταν βλέπετε μικρός και άπειρος)
Εγώ έπεσα στην παγίδα του και έγινα το θήραμα του. Τον ερωτεύτηκα...και απο εκείνη τη μέρα ξεκίνησα να μεγαλώνω, να νιώθω επιτέλους γυναίκα!
Η συνέχεια προβλέψιμη... Μπήκα στα βαθιά μαζί του και κολύμπησα σε ένα ωκεανό που μέχρι τότε μου ήταν άγνωστος. Και αυτό το άγνωστο με συνεπείρε τόσο πολύ που αδυνατούσα να δω την πραγματικότητα! Μαζί του ζούσα ένα όνειρο... Του δώθηκα, του άνοιξα την ψυχή μου και αυτός με καταλάβαινε. Μου έμαθε να αγαπώ τη μουσική ακόμα περισσότερο και να βλέπω τη ζωή με άλλο μάτι. Ήξερα όμως ότι τον μοιραζόμουν, αλλά όσο και να πονούσε αυτό εγώ το "ανεχόμουν παθητικά με τη σιωπή μου...". Πέρασα ένα διάστημα σε ένα κόσμο που είχα φτιάξει για μένα και για αυτόν, μέσα στον οποίο δεν υπήρχε κανένας άλλος, ούτε κάν η μητέρα μου που είχε υποψιαστεί τι συνέβαινε και με προειδοποιούσε ότι θα έπεφτα απότομα...Δεν άκουγα κανένα. Η κολλητή μου ήξερε για το παρελθόν του... "θα σε γευτεί και θα σε αφήσει στην άκρη, όπως έκανε και με τις υπόλοιπες..." εγώ το χαβά μου...! Για μένα αυτοί που μου έλεγαν να μείνω μακριά "ζήλευαν την ευτυχία μου".
Εκείνους ρουφόυσε αχόρταγα τα νιάτα μου κι εγώ τραβούσα σαν σφουγγάρι τις γνώσεις που μου έδινε...
Ώσπου μια μέρα το πλοίο των ονείρων άρχισε να στερεύει απο καύσιμα και να βουλιάζει σιγά σιγά στον εφιάλτη...αλλιώς...στην πραγματικότητα! Ήθελε να φύγει... ήθελε λέει να ζήσω φυσιολογικά, γιατί αυτό που ζούσαμε έβλεπε πως ήταν ψυχοφθόρο για μένα. ΜΠΟΥΡΔΕΣ! Εμένα με ρώτησες ρε κύριε??? Αυτό το κρυφτό που παίζαμε εμένα μου άρεσε...
Και στο κάτω κάτω ΚΟΥΒΑΛΑΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΜΕΣΑ ΜΟΥ! Αυτό το ξέρεις?? Η απάντηση είναι, όχι, δεν το ήξερε ούτε το έμαθε ποτέ. Το σκότωσα χωρίς να του πώ τίποτα. Και απο τότε για τα επόμενα χρόνια έκλαιγε κάθε νύχτα στους εφιάλτες μου... Στους γύρω μου δεν είχα αποκαλύψει το ποιός ήταν ο πατέρας αυτού του παιδιού, και τους είχα αραδιάσει ένα σωρό ψέματα. Αργότερα κάποιοι το έμαθαν, κάποιοι όμως δεν το έμαθαν ποτέ. Και εκείνος είναι ακόμα μέσα σε αυτούς που δεν θα το μάθουν...!
Πόνεσα, μου έλειπε...δεν ξέρω αν μου έλειπε τελικά αυτός ή το όνειρο...Πέρασα μια πολύ άσχημη περίοδο... όμως αργότερα άρχισα να τον βλέπω σαν πατέρα. Και αυτός είχε αρχίσει να το παίζει κηδεμόνας.
Κόντευα να κλείσω τα 18 και τότε γνώρισα κάποιον και κατάφερα ξανά να ερωτευτώ. Αυτή τη φορά ήταν κοντά στην ηλικία μου, και ίσως γιαυτό δεν κράτησε πολύ. (είχα που είχα το πρόβλημα απο παιδι ήρθε κι αυτός ο παππούς και με έκανε να βλέπω τους "άντρες" της ηλικίας μου σαν νήπεια).
Δεν μπορώ να πώ οτι περνούσα και άσχημα. Με είχε αγαπήσει πραγματικά, και αν και του είχα βγάλει την Παναγία, με αγαπάει ακόμα! Ήταν όμως "παράξενο παιδι...σκοτεινό". Παρανοούσε με το παραμικρό, πάθαινε κρίσεις ζήλειας και σιγά σιγά άρχισαν να εμφανίζονται σύννεφα στον ορίζοντα...Αφήστε που κανένας δεν μας ήθελε μαζί...! Ήταν φανερό ότι πλησίαζε το τέλος... Στο οποίο οδηγηθήκαμε το καλοκαίρι που είχα τελειώσει το σχολείο. Για εμένα αυτή η ιστορία είχε τελειώσει, αν και τον νιαζόμουν και τον αγαπούσα αρκετά...! Πόνεσα, δεν λέω...αλλά μου ήταν αδύνατο να συνεχίσω να είμαι μαζί του... ήταν ξεκάθαρο στο μυαλό μου (και αργότερα το δέχτηκε και η καρδιά μου) ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν για μένα...
Το ίδιο καλοκαίρι έκανα συχνές επισκέψεις στον ψυχίατρο, που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να με απεξαρτήσει απο τα αντικαταθληπτικά που μου είχε φορτώσει ο προηγούμενος ψυχίατρος (ναι ξέχασα να σας το πω, η εμπειρία της έκτρωσης είχε κάνει τον μέσα μου κόσμο αγνώριστο). Και ευτυχώς τα αποτελέσματα ήταν θετικά...απεξαρτήθηκα απο τα αντικαταθληπτικά και επιτέλους μπορούσα να κοιμηθώ χωρίς πρώτα να πάρω ηρεμιστικά...
Μαζί με τα θετικά αποτελέσματα της ψυχικής μου υγείας, εκείνο το καλοκαίρι είχαν έρθει κι άλλα θετικά αποτελέσματα... Αυτά των εισαγωγικών εξετάσεων για το πανεπιστήμιο... Το ήθελα πάρα πολύ. ¨Ηθελα απεγνωσμένα να καταφέρω να μην πάω εξωτερικό (μια φοβία μου που δεν έχω ανακαλύψει ακόμα εντελώς την αιτία της). Και τελικά τα κατάφερα...θα έμενα εδω! Στο πανεπιστήμιο.... Έκοψα κάθε επαφή με το παρελθόν και μακριά τώρα απο εμπειρίες και έρωτες που με είχαν πληγώσει ήμουν έτοιμη για μια καινούργια αρχή, και ίσως καινούργιους έρωτες...