Σαν την εξάρτηση του πάθους σου η παγίδα...!

Περνούσαν οι μέρες και βυθιζόμουν ακόμα περισσότερο στα ερωτηματικά μου...! Γιατί πήγε μαζί μου ενώ είναι με την άλλη?...! Ήταν απλή αντρική αντίδραση?...! Σαρκική επιθυμία...? Ή κρυβόταν κάτι άλλο πίσω απ'αυτό...! Ζούσα με την ελπίδα ότι κάτι θα κρυβόταν...! "τα πιο βαριά ναρκωτικά που έχω πάρει είναι αγάπη μου ο φόβος κ'η ελπίδα...".

Μετά απο τα προβλήματα που προέκυψαν στην υγεία μου, ήξερα πως έπρεπε σιγά σιγά να ανακτήσω τις δυνάμεις μου και να αρχίσω να γίνομαι "καλά"...έστω και εικονικά! Έτσι και έκανα...άρχισα να τρώω κανονικα (μπορεί και περισσότερο), να βγαίνω έξω, να γνωρίζω κόσμο...να φλερτάρω. Ζούσα πάνω κάτω μια φυσιολογική ζωή. Μόνο που στο βάθος της σκέψης μου ήταν πάντα αυτός και ένα στιχάκι... "δύσκολα τελειώνω μ'ότι αγαπώ...". Τον έβλεπα συχνά στα σπίτια των φίλων μας και στο πανεπιστήμιο. Κάθε φορά που τον συναντούσα μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι, λες και ήταν ο χειρότερος μου εχθρός. Μου έκανε κακό...! Κάθε φορά που χτυπούσε το κινητό του νόμιζα πως ήταν "εκείνη" και κατέβαζα κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα... Εκείνος το καταλάβαινε...άλλωστε με είχε μάθει καλά...! Ήξερε πως δεν είχα πάει πουθενά...ήμουν ακόμα εκεί. Ακόμα δική του...! Στα σπίτια που συναντιόμασταν ανταλλάζαμε κλεφτές ματιές, και αν τυχόν κάποιος απο τους δυο μας γινόταν αντιληπτός απο τον άλλο γυρίζαμε αμέσως τα βλέμματα μας αλλού παριστάνοντας τους αδιάφορους. Όταν τύχαινε να μιλήσουμε ανταλλάζαμε βαριές κουβέντες...έβλεπε πως με πλήγωνε και το τραβούσε κι εκείνος "μέχρι αίμα να βγεί". Έπρεπε να τον μισήσω αλλά αυτό που έκανε με κρατούσε ακόμα περισσότερο φυλακισμένη στα δεσμά του...

Απο την μέρα που συναντηθήκαμε στο σπίτι του είχαν περάσει σχεδόν δυο μήνες...! Χθές όμως καθώς γράφαμε εξέταση (καθόταν πίσω μου και ένιωθα σχεδόν την ανάσα του) δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Ήθελα να τον δω και να τον νιώσω. Αποφάσισα όμως να παίξω το δικό του παιχνίδι...! Πήρα το κινητό και έγραψα ένα αρκετά προκλητικό μήνυμα και του το έστειλα...! Του ξεκαθάρισα ότι ήταν απλά σαρκική επιθυμία (μπούρδες...Σ'ΑΓΑΠΑΩ ΑΚΟΜΑ βλάκα). Μετά απο μερικές ώρες ήρθε στο σπίτι μου... Με αγκάλιασε με φίλησε...καιρό είχα να νιώσω τόσο υπέροχα! Ήταν ξανά εδώ! Μαζί μου...! Συμπεριφερόμουν περίεργα. Σαν να τον είχα κάνει παραγγελία για να έρθει να μου κάνει "εξυπηρέτηση". Εκείνος με κοίταζε με απορία. Ρωτούσε συνεχώς τι είχα πάθει και γιατί τον θυμήθηκα ξαφνικά... (μάντεψε...και σε είχα για έξυπνο). "Αν ήθελες μόνο σεξ γιατί πήρες ειδικά εμένα?" "Εσένα σε ξέρω ρε παιδί μου που να τρέχω τώρα να πηδιέμαι με ξένους....". Επιτέλους τον είχα μπερδέψει κι εγώ...! Δεν ανέφερα τίποτα απολύτως για αγάπες και έρωτες. Αν και μέσα μου έβραζα, ήθελα να του πω πόσο μου είχε λείψει όλο αυτό τον καιρό...!

Καταβάθος το ήξερε...Το καταλάβαινε κάθε φορά που τον κοίταζα στα μάτια και κρατιόμουν με νύχια και με δόντια να μην δακρύσω..! Δεν έπρεπε να δακρύσω...έπαιζα το παιχνίδι του και αυτή τη φορά θα ήμουν (έστω και εικονικά πάλι) κερδισμένη.

Παρόλο που τα μάτια μου του τα είχαν αποκαλύψει όλα, μια απορία σίγουρα θα του έμενε...! Δεν ήμουν όπως τις άλλες φορες...! Τώρα και αυτός θα γέμιζε με ερωτηματικά όπως κι εγώ...!

Όταν έφυγε έχασα τον κόσμο και πάλι...Μου είχε μείνει μια γλυκόπικρη γεύση απο τα φιλιά του και ένα σωρό καινούργιες απορίες...! Γιατί ήρθε πάλι?...Του είχα λείψει καθόλου?...Τελικά η άλλη τι ρόλο παίζει στη ζωή του?? (μάλλον όχι κανένα πρωταγωνιστικό). Εγώ??? Τι σκατά είμαι εγώ...? Κομπάρσος?...Λές τελικά να με σκέφτεται ακόμα...? Έτσι νομίζω! Με την πρώτη κουβέντα μου ήρθε να με βρεί...! (δεν νομίζω να ήθελε να το παίξει μητέρα Τερέζα και να κάνει καλή πράξη για μια στερημένη)...! Ίσως και όλα αυτά να είναι δημιουργήματα του μυαλού μου...ένα είδος παρηγοριάς...! Είναι δυνατόν όμως?? Τόσο μαλάκας τελικά....?

Σήμερα δεν του έστειλα κανένα μήνυμα. Και είμαι σίγουρη ότι κάτι τέτοιο θα περίμενε...Να τον παρακαλέσω ξανά...Αυτό γινόταν μετά απο κάθε μας συνάντηση. Όχι όμως...Αυτή τη φορά θα παίξω κι εγώ...! Θα είμαι κρυφά φυλακισμένη στα δεσμά του χωρίς αυτός να γνωρίζει τίποτα! Αυτή τη φορά βάζω εγώ τον κανόνα...!

Σ'άλλη αγκαλιά, σε χέρια ξένα...!

Είχα καιρό να ακούσω νέα του. Ένιωθα όμως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά...! Στο πανεπιστήμιο ούτε καλημέρα δεν μου έλεγε...Τον σκεφτόμουν αγκαλιά με άλλη και με έπιανε πανικός...Έτρεμα μην βγούν αληθινοί οι φόβοι μου (οι φόβοι σου κ'οι φόβοι μου στο ίδιο το τραπέζιιι...Άσχετο, απλά το θυμήθηκα).
Μια μέρα ήμουν στο σπίτι κάποιων κοινών μας φίλων και είπα να αρχίσω τις μπηχτές μπάς και φιλοτιμιθούν να μου πούν την αλήθεια να ξέρω κ'εγώ τι κάνω...! Στην αρχή έκαναν τις πάπιες αλλά μόλις είδαν τα δάκρυα στα μάτια μου (πάλι δεν μπόρεσα να κρατηθώ γαμώτο), άρχισαν να μιλάνε και δυστυχώς μου διαβαιβέωσαν τις υποψίες μου. "Ναι είναι με κάποια άλλη αλλά δεν ξέρουμε αν είναι σοβαρό, δεν μας έχει μιλήσει ποτέ για αυτήν". Οι πρώτες λέξεις ήταν μαχαίρια... Ένιωσα να αιμορραγώ, δεν έβλεπα αίμα πουθενά όμως έχανα σιγά σιγά δυνάμεις, σαν να αιμορραγούσα για ώρες...!
Τις επόμενες δυο νύχτες ήμουν ερείπειο... δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου... Όμως την τρίτη μέρα αποφάσισα να πάω να του μιλήσω... Και ότι βγει! Μάζεψα όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει και πήγα στο σπίτι του. Του είχα πεί ότι ο λόγος που πήγα ήταν για να του επισημάνω ότι δεν υπήρχε λόγος να κόψουμε και την καλημέρα και ότι θα μπορούσαμε να είμαστε "φίλοι" (μαλακίες, ούτε που μπορούσα να διανοηθώ να είμαι φίλη μαζί του). Μετά όπως ήταν αναμενόμενο άλλαξα όλο το σενάριο και άρχισα να του λέω πόσο τον αγαπούσα κ.τ.λ...Αυτά που πραγματικά ένιωθα δηλαδή...! Μαζί με όλα αυτά άρχισα να του ρίχνω μπηχτές για την κοπελλιά... Κι αυτός γελούσε (αν είναι δυνατόν). Με πλησίασε και άρχισε να με χαιδεύει..."Σταμάτα, δεν φοβάσαι ότι μπορεί να κάνω κάτι να το μάθει?"...Αυτός συνέχιζε. Ήξερε πως δεν θα έκανα τίποτα. Κι εγώ υπέκυψα πάλι στα χάδια του. Πρίν φύγω απο το σπίτι του μου είχε αποκαλύψει πως ήταν αλήθεια αυτά που είχα ακούσει... "Είμαστε μαζί..." (κι άλλη μαχαιριά...) "Α ωραία, έτσι με σεβόσουν κι εμένα όταν ήμαστε μαζί?" "Αν ήμουν έτσι και μαζί σου δεν θα είχα την ανάγκη να σε κυνηγήσω τον καιρό που ήσουν στον κόσμο σου..." Πάλι με αποστόμωσε...!
Έφυγα απο το σπίτι του ακόμα πιο μπερδεμένη, ενώ είχα πάει να ξεκαθαρίσω τα πράγματα. Δεν ήξερα τι ένιωθε ούτε για μένα ούτε για την άλλη...! Μόλις πήγα σπίτι και σκέφτηκα τι είχε γίνει ένιωσα να χάνω τη γη κάτω απ'τα πόδια μου. Ήταν με άλλη...! Τώρα θα τον αγκαλιάζει εκείνη, θα τον φιλάει...! Άραγε θα της λέει αυτά που έλεγε σ'εμένα? Θα την αγαπήσει άραγε?...Κι εγώ? Τι είμαι εγώ για 'κείνον τώρα?? Ένα σωρό αναπάντητα ερωτηματικά...
Η μαμά μου (που κατάλαβε τι έγινε με το πρώτο βλέμμα που μου έριξε) μου είπε να μην καταρρεύσω. Κι εγώ για ακόμα μια φορά δεν την άκουσα...Και κατέρρευσα! Η καρδιά μου και βιολογικά πλέον δεν μπορούσε να αντέξει τον πόνο και έτσι είπε να κάνει μικρά και τακτικά διαλείμματα. Κατέλειξα στο νοσοκομείο με "λιποθυμικά επεισόδια" και εκεί πέρασα 2 μέρες... Το πρώτο λιποθυμικό επεισόδιο είχε γίνει μπροστά στα μάτια του...στο πανεπιστήμιο (γαμώτο πάλι ρεζίλι έγινα).
Οι γιατροί προσπαθούσαν να βρούν τον λόγο που έχανα τις αισθήσεις μου, αλλά εγώ τον ήξερα απο την αρχή. Εκείνες τις φάσεις ένιωθα ότι δεν άντεχα άλλο τον πόνο και μάλλον θα ήταν η άμυνα του οργανισμού μου για να γλιτώσει την πίεση...
Οι μέρες κυλούσαν πολύ αργά, είχα χάσει τον εαυτό μου. Δεν ήμουν πια εγώ. Τον ήθελα πίσω. Το κλάμα είχε γίνει ρουτίνα. Κάτι σαν ιατρική συνταγή. Πρωί, μεσημέρι βράδυ...
Τελικά τον είχα χάσει (?) ... δεν ήταν πια δικός μου...! Βρισκόταν τώρα σε κάποια άλλη αγκαλιά...Με είχε πουλήσει για "λίγη σιγουριά..."

"Άσε με πάλι να σε δω..."

Η μόνη λέξη που μου έρχεται στο νου είναι "κρυφτό"...παίζαμε ένα ατέλειωτο κρυφτό χωρίς να έχουμε ιδέα απο ποιόν κρυβόμαστε... Μάλλον απο τους εαυτούς μας...! Τον έβλεπα καθημερινά σε σπίτια κοινών φίλων. Η μια κόντρα διαδεχόταν την άλλη... το ένα χτύπημα ερχόταν μετά το άλλο, και πρίν σβήσει ο πόνος απο το προηγούμενο, ερχόταν αμέσως το επόμενο. Απέραντο μίσος... Απέχθεια... Αντιπάθεια, εκδικητικότητα...Αγάπη, έρωτας, πάθος...!

Λίγες μέρες μετά, πήγα ξανά στο σπίτι του. ΄Ενιωσα οικεία, σαν να γυρνούσα στο πατρικό μου μετά απο χρόνια στην ξενητειά...! "Σε θέλω πίσω, μετάνιωσα για όλα, θέλω να είμαστε ξανά μαζί και όλα θ'αλλάξουν". Αυτός δεν απάντησε! Μου έριξε ένα ψυχρό βλέμμα και μετα απο μερικά λεπτά σιωπής εγώ επέμεινα... "Λοιπόν?"... Η σιωπή του έσπασε... "Νομίζεις ότι μπορούμε να είμαστε ξανά μαζί, και να είμαστε εντάξει?" Είχε έρθει η σειρά μου να σωπάσω... δεν ήξερα! Τον ρωτούσα συνεχώς να μου πει τι ένιωθε για μένα και αυτός συνεχώς μου έλεγε οτι δεν έχει σημασία. "Δεν θα κάνει καλό σε κανένα απο τους δυο μας αν σου πω πώς νιώθω". Μέχρι τότε όμως ένιωθα ότι μ'αγαπούσε... Εκείνη την ώρα με πήρε στα χέρια του και γίναμε ξανά ένα... όπως παλιά...! Αυτό το γεγονός το ακολούθησαν κι άλλα παρόμοια. Βλεπόμασταν συχνά, όμως αυτό ήταν πολύ λίγο για να αλλάξει την κατάσταση...

Σιγά σιγά οι συναντήσεις μας έγιναν συνήθεια και ρουτίνα. Όμως αυτή τη συνήθεια την είχα ανάγκη για να ζήσω, ήταν το ναρκωτικό μου. Νομίζω πως για κάποιο διάστημα ένιωθε και αυτός το ίδιο... Αλλά πλέον κανένας απ'τους δυο δεν μιλούσε για κάτι άλλο. Τα αγνά αισθήματα τώρα κρύβονταν πίσω απο την ωμή και στεγνή χυδαιότητα της στιγμής. Κάπου στο βάθος όμως θα έπαιρνα όρκο πως υπήρχαν... Είχαμε πει πολλές φορές οτι θα το σταματούσαμε. Νιώθαμε και οι δυο οτι δεν μας έβγαζε πουθενά. Κάθε φορά που έφευγα τον ένιωθα ακόμα πιο μακριά μου και αυτό μου έκανε κακό...

"Αυτή είναι η τελευταία φορά που γίνεται αυτό..." Ακούγοντας το εγώ απλά γέλασα. Την είχα ακούσει πολλές φορές αυτή την φράση...! Αυτή τη φορά όμως πρέπει να το εννοούσε... είχε περάσει ένας μήνας και δεν είχα δει το γνωστό μήνυμα... "θα έρθεις?"... και έτσι έμεινα να ψιθυρίζω στιχάκια που με έκαναν να συνειδητοποιώ πόσο ανάγκη τον είχα...

"άσε με πάλι να σε δώ, έλα για λίγο φως μου, κ' ύστερα φύγε κι ας χαθώ..."