"Άσε με πάλι να σε δω..."

Η μόνη λέξη που μου έρχεται στο νου είναι "κρυφτό"...παίζαμε ένα ατέλειωτο κρυφτό χωρίς να έχουμε ιδέα απο ποιόν κρυβόμαστε... Μάλλον απο τους εαυτούς μας...! Τον έβλεπα καθημερινά σε σπίτια κοινών φίλων. Η μια κόντρα διαδεχόταν την άλλη... το ένα χτύπημα ερχόταν μετά το άλλο, και πρίν σβήσει ο πόνος απο το προηγούμενο, ερχόταν αμέσως το επόμενο. Απέραντο μίσος... Απέχθεια... Αντιπάθεια, εκδικητικότητα...Αγάπη, έρωτας, πάθος...!

Λίγες μέρες μετά, πήγα ξανά στο σπίτι του. ΄Ενιωσα οικεία, σαν να γυρνούσα στο πατρικό μου μετά απο χρόνια στην ξενητειά...! "Σε θέλω πίσω, μετάνιωσα για όλα, θέλω να είμαστε ξανά μαζί και όλα θ'αλλάξουν". Αυτός δεν απάντησε! Μου έριξε ένα ψυχρό βλέμμα και μετα απο μερικά λεπτά σιωπής εγώ επέμεινα... "Λοιπόν?"... Η σιωπή του έσπασε... "Νομίζεις ότι μπορούμε να είμαστε ξανά μαζί, και να είμαστε εντάξει?" Είχε έρθει η σειρά μου να σωπάσω... δεν ήξερα! Τον ρωτούσα συνεχώς να μου πει τι ένιωθε για μένα και αυτός συνεχώς μου έλεγε οτι δεν έχει σημασία. "Δεν θα κάνει καλό σε κανένα απο τους δυο μας αν σου πω πώς νιώθω". Μέχρι τότε όμως ένιωθα ότι μ'αγαπούσε... Εκείνη την ώρα με πήρε στα χέρια του και γίναμε ξανά ένα... όπως παλιά...! Αυτό το γεγονός το ακολούθησαν κι άλλα παρόμοια. Βλεπόμασταν συχνά, όμως αυτό ήταν πολύ λίγο για να αλλάξει την κατάσταση...

Σιγά σιγά οι συναντήσεις μας έγιναν συνήθεια και ρουτίνα. Όμως αυτή τη συνήθεια την είχα ανάγκη για να ζήσω, ήταν το ναρκωτικό μου. Νομίζω πως για κάποιο διάστημα ένιωθε και αυτός το ίδιο... Αλλά πλέον κανένας απ'τους δυο δεν μιλούσε για κάτι άλλο. Τα αγνά αισθήματα τώρα κρύβονταν πίσω απο την ωμή και στεγνή χυδαιότητα της στιγμής. Κάπου στο βάθος όμως θα έπαιρνα όρκο πως υπήρχαν... Είχαμε πει πολλές φορές οτι θα το σταματούσαμε. Νιώθαμε και οι δυο οτι δεν μας έβγαζε πουθενά. Κάθε φορά που έφευγα τον ένιωθα ακόμα πιο μακριά μου και αυτό μου έκανε κακό...

"Αυτή είναι η τελευταία φορά που γίνεται αυτό..." Ακούγοντας το εγώ απλά γέλασα. Την είχα ακούσει πολλές φορές αυτή την φράση...! Αυτή τη φορά όμως πρέπει να το εννοούσε... είχε περάσει ένας μήνας και δεν είχα δει το γνωστό μήνυμα... "θα έρθεις?"... και έτσι έμεινα να ψιθυρίζω στιχάκια που με έκαναν να συνειδητοποιώ πόσο ανάγκη τον είχα...

"άσε με πάλι να σε δώ, έλα για λίγο φως μου, κ' ύστερα φύγε κι ας χαθώ..."