Τον γνώρισα απο την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στο πανεπιστήμιο. Ήταν και αυτός πρωτοετής και θα σπουδάζαμε μαζί. Αυτός όμως είχε κάνει ήδη ένα πτυχίο και αυτό θα ήταν το δεύτερο(να το πάλι το καταραμένο το πρόβλημα. αυτή τη φορά όμως περιορίστηκε η διαφορά ηλικίας στα 5 χρόνια) , και έτσι σαν παλιός που ήταν προσφέρθηκε να μας βοηθήσει και να μας κάνει να νιώσουμε άνετα. Μας κέρασε καφέ στην καφετέρια και αρχίσαμε να μιλάμε...!
Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση απο την πρώτη μέρα ήταν τα μάτια του, ήταν ανοιχτό γαλάζιο όμως εντελώς ανέκφραστα, λες και δεν ήθελε να φανερώσει τις σκέψεις του. Εκείνο όμως που με έκανε να τον προσέξω περισσότερο ήταν το μέτωπο του... δεν ξέρω γιατί! Έβγαζε μια ωριμότητα και φανέρωνε σοφία...!
Σιγά σιγά αρχίσαμε να μιλάμε περισσότερο, με έβαζε να τον παίρνω τηλέφωνο το πρωί για να τον ξυπνήσω, ανταλλάζαμε μηνύματα απο το κινητό την ώρα του μαθήματος και γελούσαμε σαν "χαζά παιδιά χαρά γεμάτα"... Είχε αρχίσει να μου αρέσει πολύ και να μου κινεί το ενδιαφέρον όμως για κανένα μήνα η επαφή που είχαμε ήταν μέχρι εκεί. Ήταν φανερό όμως ότι στη συνέχεια θα έπαιρνε άλλη τροπή το θέμα...!
Ένα μήνα αργότερα είχαμε κανονίσει να πάμε όλοι μαζί ένα διήμερο...Την πρώτη νύχτα που θα μέναμε εκεί, μαζευτήκαμε όλοι σε ένα δωμάτιο, τραγουδούσαμε και κάναμε μαλακίες ως συνήθως. Καθώς προχωρούσε η νύχτα είχα αρχίσει να νυστάζω και ήθελα να πάω να κοιμηθώ, αυτός όμως επέμενε να μείνω μέχρι το τέλος. Είχαν φύγει όλοι και θα έφευγα κι εγώ, εκείνος με ακολούθησε έξω για να μου πει καληνύχτα...κ' εκεί με φίλησε! Ένιωσα ένα ρευμα να διαπερνά ολόκληρο μου το σώμα, τα χέρια μου παρέλυσαν και άφησα το πακέτο απο τα τσιγάρα να πέσει στο χώμα! Έκανε κρύο έξω αλλά εγω δεν αισθανόμουν τίποτα..., μόνο τα χείλη του που άγγιζαν τα δικά μου! Μου χαμογέλασε... Εγώ απλά τον κοίταζα. Για λίγα λεπτά δεν επικοινωνούσα καθόλου. Μου είπε να πάμε μέσα...! Κι εγώ απλά τον ακολούθησα. Στην αρχή προσπάθησα να το παίξω δύσκολη (τρομάρα μου) αλλά οι άμυνες μου είχαν πέσει εδώ και ώρα και εκείνος το κατάλαβε. Μου έλεγε συνεχώς ότι δεν θα έκανε κάτι που δεν θα το ήθελα, όμως εγώ το ήθελα πολύ... Του δώθηκα και εκείνη την νύχτα είχα γίνει ολοκληρωτικά δική του... Μόνο δική του! Κοιμηθήκαμε αγκαλιά, το ίδιο και την επόμενη νύχτα. Κ' από τότε το μόνο πράγμα που ήθελα να βλέπω όταν ξυπνούσα ήταν το πρόσωπο του...! Δεν είχαμε πεί απο την αρχή ότι θα είμαστε μαζί, για την ακρίβεια με είχε σκάσει μέχρι να μου πεί ότι θέλει να είναι μαζί μου, κι εγώ γκρίνιαζα συνέχεια ότι με εκμεταλλευόταν. Κι ας το ήξερα πως δεν ήταν έτσι. Τον έβλεπα ότι νιαζόταν πραγματικά για μένα. Περάσαμε ωραίες στιγμές, μέναμε μαζί πότε στο σπίτι μου και πότε στο δικό του. Κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε μαζί, πηγαίναμε στο μάθημα (συχνά πυκνά δηλαδή) μαζί. Συζητούσαμε αρκετά και για αρκετό διάστημα καταλάβαινε ο ένας τον άλλο. Μαζί του πέρασα και τα ωραιότερα Χριστούγεννα της ζωής μου. Αυτός όμως με ένιωθε μακριά. Νόμιζε ότι σκεφτόμουν ακόμα τον "τροβαδούρο" όπως τον έλεγε αστειευόμενος. Όμως αυτό δεν ήταν αλήθεια, τον έβλεπα σαν πατέρα και τον θαύμαζα...αυτό ήταν όλο.
Η αλήθεια είναι ότι ήμουν μακριά, όχι όμως επειδή δεν τον αγαπούσα. Απλά δεν ήμουν καλά εκείνη την περίοδο, και για να είμαι ειλικρινής δεν ήθελα να να παραδεχτώ το πόσο είχα δεθεί μαζί του, ούτε να το δεί ο ίδιος... Του είχα πεί ότι τον αγαπούσα και μου το είχε πει κι εκείνος... όμως προσπαθούσα να κρατήσω κάτι για μένα. Σε αυτή μου την προσπάθεια ίσως να το παράκανα, γιατί ξαφνικά άρχισα να τον χάνω... ήταν ακόμα δίπλα μου όμως κάτι τον απασχολούσε. Τότε ήταν που έκανα το μεγαλύτερο λάθος, που το μετανιώνω ακόμα. Ήθελα να του πω ότι όλα θα άλλαζαν, ότι θα ήμουν δίπλα του όπως του άξιζε... Ήθελα να του πω ότι τον αγαπούσα όσο δεν αγάπησα ποτέ κανένα. Κι όμως εκείνη τη νύχτα του είπα ακριβώς τα αντίθετα σαν να και είχε μπεί κάποιος δαίμονας μέσα μου και έλεγε ότι ήθελε εκείνος. "δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση..." "δεν μπορούμε να τραβάμε το σχοινί γιατί στο τέλος θα κοπεί, δεν είναι δυνατό να προσπαθούμε ακόμα να σώσουμε αυτή τη σχέση..." Και αυτός με το δίκιο του θύμωσε "την σχέση εγώ την κρατούσα, εσύ απλά έκανες τα δικά σου..." και ήξερα ότι είχε δίκαιο ρε γαμώτο! Ότι και να μου έλεγε θα το άξιζα. Όμως συνέχιζα να τραβάω το σχοινι και να φέρνω χωρίς να το θέλω, το τέλος αυτής της σχέσης... "και τώρα τι θα γίνει..?" Ειλικρινά δεν ήμουν εγώ τότε , μιλούσε κάποια άλλη που ήθελε το κακό μας. Κάθε φορά που του έλεγα κάτι, το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο καταριόμουν την ώρα και τη στιγμή... Η απάντηση ήταν αναμενόμενη... "νομίζω προς το παρών να αφήσουμε το είμαστε μαζι..." κι εγώ κρατήθηκα απο μια του έκφραση ..."προς το παρών"... κι ακόμα κρατιέμαι...ακόμα ελπίζω...
