Όλα αρχίζουν αλλιώς...!

Κάποιοι θα έχετε δει την ταινία "prozac nation" , κάποιοι θα έχετε διαβάσει το ομώνυμο βιβλίο...κάποιοι πάλι δεν θα έχετε ιδέα για τι διάολο μιλάω... Λοιπόν για όσους δεν ξέρουν η ιστορία αρχίζει κάπως έτσι... "Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν πολύ μικρή (...), ο πατέρας μου δεν σκοτιζόταν ιδιαίτερα και η μητέρα μου...Υπερνιαζόταν..."

Κάπως έτσι λοιπόν αρχίζει και η δική μου ιστορία. Όταν χώρισαν οι γονείς μου ήμουν πολύ μικρή γιαυτό και δεν έχω καμία απολύτως ανάμνηση της "ευτυχισμένης οικογένειας" αλλά ούτε και καμιά "τραυματική εμπειρία" απο τον χωρισμό. Ευτυχώς αυτό το στάδιο για μένα πέρασε ανώδυνα΄, γιατί μωρό ακόμα δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω τι γινόταν.

Μέχρι το γυμνάσιο τον πατέρα μου τον έβλεπα καθημερινά, ερχόταν και με έπαιρνε απο το σχολείο και περνούσαμε το μεσημέρι και το απόγευμα μαζί. Τα Σαββατοκυρίακα έμενα στο σπίτι του και συχνά πηγαίναμε βόλτες και εκδρομές. Όμως μέχρι εκεί. Δεν θυμάμαι ποτέ να επικοινωνίσαμε ουσιαστικά. Δεν είχα όμως κανένα πρόβλημα, αντιθέτως, του είχα και του έχω μεγάλη αδυναμία.

Η μητέρα μου ήταν το άτομο στο οποίο βασιζόμουν και το οποίο πήρε όλο το βάρος της ανατροφής μου. Και ήταν μεγάλο βάρος, επειδή ήμουν πολύ δύσκολο παιδί. Στο σχολείο έλεγαν πως ήμουν αντιδραστική και απροσάρμοστη. Είχα πρόβλημα στο να υπακούσω όποιαδήποτε "διαταγή" και αρνιόμουν πεισματικά να συμβιβαστώ με οποιοδήποτε κανόνα. "...Το παιδί σας είναι προβληματικό.." "...μεγαλώνει σε χωρισμένη οικογένεια και θα πρέπει να το προσέξετε.." "...η κόρη σας είναι θρασύτατη και πεισματάρα..."
Αυτού του είδους επίθεση δεχόταν καθημερινά απο τους δασκάλους η μητέρα μου που κόντευε να σκάσει απο τι στεναχώρια και τις τύψεις που "με ανάγκασε να μεγαλώσω με χωρισμένους γονείς". Ο πατέρας μου δεν συμμετείχε σε όλα αυτα. Δεν μου θύμωσε σχεδόν ποτέ, και όσες φορές προσπάθησε αυτά που μου έλεγε μου φαίνονταν χαζά και παιδιάστικα. Δεν έφταιγε όμως, απλά δεν του δόθκε ποτέ η ευκαιρία να ανακαλύψει τον τρόπο που χρειάζεται να προσεγγίσεις ένα παιδί. Ήξερε όμως να συμμετέχει στα φιλοφρονητικά σχόλια του είδους "Το παιδί σας είναι τέρας εξυπνάδας..." "...με το μυαλό που έχει γυρίζει τη γη ανάποδα..." "...έχει πείσμα και θέληση..." και με καμάρωνε. Και καμάρωνα που με καμάρωνε.

Η σχέση μου με τη μητέρα μου ήταν απο πάντα γεμάτη εντάσεις. Θυμάμαι τις φωνές, τους καυγάδες, τα κλάματα... Θυμάμαι πάντα να παραπονιέμαι οτι δεν με καταλαβαίνει και οτι με καταπιέζει. Σε αντίθεση με τον πατέρα μου που πολύ απλά καθόταν στ'αυγά του!

Παρόλα αυτά μεγάλωσα με πολλή αγάπη. Και από τους δυο! Απλά ο καθένας τους είχε το δικό του τρόπο να μου το δείχνει.
Ακόμα και στο σχολείο ένιωθα να παίρνω αγάπη απο τους δασκάλους και αργότερα απο τους καθηγητές, γιατί αν και τους έβγαζα την ψυχή ήξερα πως καταβάθος πίστευαν σε 'μενα και αυτό μου έδινε δύναμη (και βαθμούς φυσικά) να συνεχίσω. Μέχρι το τέλος του γυμνασίου οι βαθμοί μου ήταν άριστοι (σε αντίθεση με τι διαγωγή μου) και μπροστά μου έβλεπαν όλοι να απλώνεται ένα λαμπρό μέλλον. "...Πρέπει μόνο να ηρεμήσει λιγάκι και να αφήσει την επανάσταση και την αντίδραση..." έλεγαν. Εγώ όμως το βιολί μου...

Μέσα μου ένιωθα πως δεν ήμουν σαν τα υπόλοιπα παιδιά, πως ξεχώριζα κάπου και αυτό φαινόταν και στις σχέσεις που είχα με τους υπόλοιπους. Δεν έβρισκα με καμία δύναμη κώδικα επικοινωνίας με τα άλλα παιδια, έφτανα στο σημείο να τους αντιπαθώ όλους και ήθελα πάντα να κάνω παρέα με μεγαλύτερους. Αυτό πολλές φορές με έκανε να νιώθω μειονεκτικά απέναντί τους αλλά αργότερα κατάλαβα οτι δεν ήταν και τόσο κακό... Απλά μεγάλωσα απότομα. Ίσως νά ήταν και ο τρόπος που μεγάλωσα. Η μητέρα μου αν και πάντα ήταν υπερπροστατευτική μου μιλούσε σαν να ήμουν μεγάλη γυναίκα. Κάποιες φορές νόμιζα οτι δεν με άφηνε να μεγαλώσω και άλλες φορές νόμιζα πως βιαζόταν υπερβολικά.

Tα χρόνια περνούσαν κάπως έτσι, με καυγάδες, θυμούς, επαναστάσεις, κλάματα, αλλά και χαρές και γέλια. Χωρίς όμως κανένα αξιοσημείωτο γεγονός....

Πέρασαν οι πρώτοι μου "έρωτες" το πρώτο φιλί, και οι πρώτες μικρές απογοητεύσεις..., αλλά όλα αυτά τα "πρώτα" και τα μικρά τελείωσαν νωρίς....