Οι άντρες περνούν μαμά....

"...κ' είναι πολύ συχνά, μποέμ αρτίστες, μουσικοί, αμήχανα παιδια...οι άντρες περνούν μαμά, πώς θα 'θελα να φέρω κάποιον λίγο πιο κοντά, μα αυτοί περνούν μαμά...κ' αφήνουν ρέστα στην καρδιά..."
Έκλεινα τα 16 εκέινη τη νύχτα...και ήθελα να τα γιορτάσω στο αγαπημένο μου μέρος...ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική, μαζί με τους αγαπημένους μου ανθρώπους και την μέχρι τότε ανιαρή και πεζή σχέση μου...!
Τον έβλεπα στη σκηνή και τον θαύμαζα, η φωνή του με ταξίδευε αλλού και με έκανε να αγνοώ εντελώς την παρουσία του ανθρώπου που είχα δίπλα μου και μέχρι εκείνη τη μέρα νόμιζα οτι θα ήταν για πολύ ακόμα...!
Όμως εκείνη τη νύχτα η μοίρα είχε άλλα σχέδια για μένα. Εκείνος ήταν η πέτρα που έμελλε να ταράξει τα μέχρι τότε ήσυχα νερά μου. Ήταν ψηλός, με ένα πρόσωπο που έκρυβε μυστήριο και γοητεία και με βλέμμα που πάγωνε όποιον τολμούσε να το αντικρύσει. Στεκόταν στην σκηνή με την κιθάρα του και εγώ τον έβλεπα και έλιωνα. Δεν πίστευα όμως ποτέ οτι αυτός ο άνθρωπος θα στιγμάτιζε την ζωή μου. Στο κάτω κάτω ήταν 20 χρόνια μεγαλύτερος....
Κι όμως, εκέινη την νύχτα ο άγνωστος με την υπέροχη φωνή και το εκφραστικό βλέμμα με πλησίασε, μου μίλησε...με έκανε να νιώθω ξεχωριστή, πράγμα που δεν μπορούσε να κάνει το παιδί που με συνόδευε, για πρακτικούς βέβαια λόγους. (ήταν βλέπετε μικρός και άπειρος)
Εγώ έπεσα στην παγίδα του και έγινα το θήραμα του. Τον ερωτεύτηκα...και απο εκείνη τη μέρα ξεκίνησα να μεγαλώνω, να νιώθω επιτέλους γυναίκα!
Η συνέχεια προβλέψιμη... Μπήκα στα βαθιά μαζί του και κολύμπησα σε ένα ωκεανό που μέχρι τότε μου ήταν άγνωστος. Και αυτό το άγνωστο με συνεπείρε τόσο πολύ που αδυνατούσα να δω την πραγματικότητα! Μαζί του ζούσα ένα όνειρο... Του δώθηκα, του άνοιξα την ψυχή μου και αυτός με καταλάβαινε. Μου έμαθε να αγαπώ τη μουσική ακόμα περισσότερο και να βλέπω τη ζωή με άλλο μάτι. Ήξερα όμως ότι τον μοιραζόμουν, αλλά όσο και να πονούσε αυτό εγώ το "ανεχόμουν παθητικά με τη σιωπή μου...". Πέρασα ένα διάστημα σε ένα κόσμο που είχα φτιάξει για μένα και για αυτόν, μέσα στον οποίο δεν υπήρχε κανένας άλλος, ούτε κάν η μητέρα μου που είχε υποψιαστεί τι συνέβαινε και με προειδοποιούσε ότι θα έπεφτα απότομα...Δεν άκουγα κανένα. Η κολλητή μου ήξερε για το παρελθόν του... "θα σε γευτεί και θα σε αφήσει στην άκρη, όπως έκανε και με τις υπόλοιπες..." εγώ το χαβά μου...! Για μένα αυτοί που μου έλεγαν να μείνω μακριά "ζήλευαν την ευτυχία μου".
Εκείνους ρουφόυσε αχόρταγα τα νιάτα μου κι εγώ τραβούσα σαν σφουγγάρι τις γνώσεις που μου έδινε...
Ώσπου μια μέρα το πλοίο των ονείρων άρχισε να στερεύει απο καύσιμα και να βουλιάζει σιγά σιγά στον εφιάλτη...αλλιώς...στην πραγματικότητα! Ήθελε να φύγει... ήθελε λέει να ζήσω φυσιολογικά, γιατί αυτό που ζούσαμε έβλεπε πως ήταν ψυχοφθόρο για μένα. ΜΠΟΥΡΔΕΣ! Εμένα με ρώτησες ρε κύριε??? Αυτό το κρυφτό που παίζαμε εμένα μου άρεσε...
Και στο κάτω κάτω ΚΟΥΒΑΛΑΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΜΕΣΑ ΜΟΥ! Αυτό το ξέρεις?? Η απάντηση είναι, όχι, δεν το ήξερε ούτε το έμαθε ποτέ. Το σκότωσα χωρίς να του πώ τίποτα. Και απο τότε για τα επόμενα χρόνια έκλαιγε κάθε νύχτα στους εφιάλτες μου... Στους γύρω μου δεν είχα αποκαλύψει το ποιός ήταν ο πατέρας αυτού του παιδιού, και τους είχα αραδιάσει ένα σωρό ψέματα. Αργότερα κάποιοι το έμαθαν, κάποιοι όμως δεν το έμαθαν ποτέ. Και εκείνος είναι ακόμα μέσα σε αυτούς που δεν θα το μάθουν...!
Πόνεσα, μου έλειπε...δεν ξέρω αν μου έλειπε τελικά αυτός ή το όνειρο...Πέρασα μια πολύ άσχημη περίοδο... όμως αργότερα άρχισα να τον βλέπω σαν πατέρα. Και αυτός είχε αρχίσει να το παίζει κηδεμόνας.
Κόντευα να κλείσω τα 18 και τότε γνώρισα κάποιον και κατάφερα ξανά να ερωτευτώ. Αυτή τη φορά ήταν κοντά στην ηλικία μου, και ίσως γιαυτό δεν κράτησε πολύ. (είχα που είχα το πρόβλημα απο παιδι ήρθε κι αυτός ο παππούς και με έκανε να βλέπω τους "άντρες" της ηλικίας μου σαν νήπεια).
Δεν μπορώ να πώ οτι περνούσα και άσχημα. Με είχε αγαπήσει πραγματικά, και αν και του είχα βγάλει την Παναγία, με αγαπάει ακόμα! Ήταν όμως "παράξενο παιδι...σκοτεινό". Παρανοούσε με το παραμικρό, πάθαινε κρίσεις ζήλειας και σιγά σιγά άρχισαν να εμφανίζονται σύννεφα στον ορίζοντα...Αφήστε που κανένας δεν μας ήθελε μαζί...! Ήταν φανερό ότι πλησίαζε το τέλος... Στο οποίο οδηγηθήκαμε το καλοκαίρι που είχα τελειώσει το σχολείο. Για εμένα αυτή η ιστορία είχε τελειώσει, αν και τον νιαζόμουν και τον αγαπούσα αρκετά...! Πόνεσα, δεν λέω...αλλά μου ήταν αδύνατο να συνεχίσω να είμαι μαζί του... ήταν ξεκάθαρο στο μυαλό μου (και αργότερα το δέχτηκε και η καρδιά μου) ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν για μένα...
Το ίδιο καλοκαίρι έκανα συχνές επισκέψεις στον ψυχίατρο, που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να με απεξαρτήσει απο τα αντικαταθληπτικά που μου είχε φορτώσει ο προηγούμενος ψυχίατρος (ναι ξέχασα να σας το πω, η εμπειρία της έκτρωσης είχε κάνει τον μέσα μου κόσμο αγνώριστο). Και ευτυχώς τα αποτελέσματα ήταν θετικά...απεξαρτήθηκα απο τα αντικαταθληπτικά και επιτέλους μπορούσα να κοιμηθώ χωρίς πρώτα να πάρω ηρεμιστικά...
Μαζί με τα θετικά αποτελέσματα της ψυχικής μου υγείας, εκείνο το καλοκαίρι είχαν έρθει κι άλλα θετικά αποτελέσματα... Αυτά των εισαγωγικών εξετάσεων για το πανεπιστήμιο... Το ήθελα πάρα πολύ. ¨Ηθελα απεγνωσμένα να καταφέρω να μην πάω εξωτερικό (μια φοβία μου που δεν έχω ανακαλύψει ακόμα εντελώς την αιτία της). Και τελικά τα κατάφερα...θα έμενα εδω! Στο πανεπιστήμιο.... Έκοψα κάθε επαφή με το παρελθόν και μακριά τώρα απο εμπειρίες και έρωτες που με είχαν πληγώσει ήμουν έτοιμη για μια καινούργια αρχή, και ίσως καινούργιους έρωτες...