Σ'άλλη αγκαλιά, σε χέρια ξένα...!

Είχα καιρό να ακούσω νέα του. Ένιωθα όμως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά...! Στο πανεπιστήμιο ούτε καλημέρα δεν μου έλεγε...Τον σκεφτόμουν αγκαλιά με άλλη και με έπιανε πανικός...Έτρεμα μην βγούν αληθινοί οι φόβοι μου (οι φόβοι σου κ'οι φόβοι μου στο ίδιο το τραπέζιιι...Άσχετο, απλά το θυμήθηκα).
Μια μέρα ήμουν στο σπίτι κάποιων κοινών μας φίλων και είπα να αρχίσω τις μπηχτές μπάς και φιλοτιμιθούν να μου πούν την αλήθεια να ξέρω κ'εγώ τι κάνω...! Στην αρχή έκαναν τις πάπιες αλλά μόλις είδαν τα δάκρυα στα μάτια μου (πάλι δεν μπόρεσα να κρατηθώ γαμώτο), άρχισαν να μιλάνε και δυστυχώς μου διαβαιβέωσαν τις υποψίες μου. "Ναι είναι με κάποια άλλη αλλά δεν ξέρουμε αν είναι σοβαρό, δεν μας έχει μιλήσει ποτέ για αυτήν". Οι πρώτες λέξεις ήταν μαχαίρια... Ένιωσα να αιμορραγώ, δεν έβλεπα αίμα πουθενά όμως έχανα σιγά σιγά δυνάμεις, σαν να αιμορραγούσα για ώρες...!
Τις επόμενες δυο νύχτες ήμουν ερείπειο... δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου... Όμως την τρίτη μέρα αποφάσισα να πάω να του μιλήσω... Και ότι βγει! Μάζεψα όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει και πήγα στο σπίτι του. Του είχα πεί ότι ο λόγος που πήγα ήταν για να του επισημάνω ότι δεν υπήρχε λόγος να κόψουμε και την καλημέρα και ότι θα μπορούσαμε να είμαστε "φίλοι" (μαλακίες, ούτε που μπορούσα να διανοηθώ να είμαι φίλη μαζί του). Μετά όπως ήταν αναμενόμενο άλλαξα όλο το σενάριο και άρχισα να του λέω πόσο τον αγαπούσα κ.τ.λ...Αυτά που πραγματικά ένιωθα δηλαδή...! Μαζί με όλα αυτά άρχισα να του ρίχνω μπηχτές για την κοπελλιά... Κι αυτός γελούσε (αν είναι δυνατόν). Με πλησίασε και άρχισε να με χαιδεύει..."Σταμάτα, δεν φοβάσαι ότι μπορεί να κάνω κάτι να το μάθει?"...Αυτός συνέχιζε. Ήξερε πως δεν θα έκανα τίποτα. Κι εγώ υπέκυψα πάλι στα χάδια του. Πρίν φύγω απο το σπίτι του μου είχε αποκαλύψει πως ήταν αλήθεια αυτά που είχα ακούσει... "Είμαστε μαζί..." (κι άλλη μαχαιριά...) "Α ωραία, έτσι με σεβόσουν κι εμένα όταν ήμαστε μαζί?" "Αν ήμουν έτσι και μαζί σου δεν θα είχα την ανάγκη να σε κυνηγήσω τον καιρό που ήσουν στον κόσμο σου..." Πάλι με αποστόμωσε...!
Έφυγα απο το σπίτι του ακόμα πιο μπερδεμένη, ενώ είχα πάει να ξεκαθαρίσω τα πράγματα. Δεν ήξερα τι ένιωθε ούτε για μένα ούτε για την άλλη...! Μόλις πήγα σπίτι και σκέφτηκα τι είχε γίνει ένιωσα να χάνω τη γη κάτω απ'τα πόδια μου. Ήταν με άλλη...! Τώρα θα τον αγκαλιάζει εκείνη, θα τον φιλάει...! Άραγε θα της λέει αυτά που έλεγε σ'εμένα? Θα την αγαπήσει άραγε?...Κι εγώ? Τι είμαι εγώ για 'κείνον τώρα?? Ένα σωρό αναπάντητα ερωτηματικά...
Η μαμά μου (που κατάλαβε τι έγινε με το πρώτο βλέμμα που μου έριξε) μου είπε να μην καταρρεύσω. Κι εγώ για ακόμα μια φορά δεν την άκουσα...Και κατέρρευσα! Η καρδιά μου και βιολογικά πλέον δεν μπορούσε να αντέξει τον πόνο και έτσι είπε να κάνει μικρά και τακτικά διαλείμματα. Κατέλειξα στο νοσοκομείο με "λιποθυμικά επεισόδια" και εκεί πέρασα 2 μέρες... Το πρώτο λιποθυμικό επεισόδιο είχε γίνει μπροστά στα μάτια του...στο πανεπιστήμιο (γαμώτο πάλι ρεζίλι έγινα).
Οι γιατροί προσπαθούσαν να βρούν τον λόγο που έχανα τις αισθήσεις μου, αλλά εγώ τον ήξερα απο την αρχή. Εκείνες τις φάσεις ένιωθα ότι δεν άντεχα άλλο τον πόνο και μάλλον θα ήταν η άμυνα του οργανισμού μου για να γλιτώσει την πίεση...
Οι μέρες κυλούσαν πολύ αργά, είχα χάσει τον εαυτό μου. Δεν ήμουν πια εγώ. Τον ήθελα πίσω. Το κλάμα είχε γίνει ρουτίνα. Κάτι σαν ιατρική συνταγή. Πρωί, μεσημέρι βράδυ...
Τελικά τον είχα χάσει (?) ... δεν ήταν πια δικός μου...! Βρισκόταν τώρα σε κάποια άλλη αγκαλιά...Με είχε πουλήσει για "λίγη σιγουριά..."