Σαν την εξάρτηση του πάθους σου η παγίδα...!

Περνούσαν οι μέρες και βυθιζόμουν ακόμα περισσότερο στα ερωτηματικά μου...! Γιατί πήγε μαζί μου ενώ είναι με την άλλη?...! Ήταν απλή αντρική αντίδραση?...! Σαρκική επιθυμία...? Ή κρυβόταν κάτι άλλο πίσω απ'αυτό...! Ζούσα με την ελπίδα ότι κάτι θα κρυβόταν...! "τα πιο βαριά ναρκωτικά που έχω πάρει είναι αγάπη μου ο φόβος κ'η ελπίδα...".

Μετά απο τα προβλήματα που προέκυψαν στην υγεία μου, ήξερα πως έπρεπε σιγά σιγά να ανακτήσω τις δυνάμεις μου και να αρχίσω να γίνομαι "καλά"...έστω και εικονικά! Έτσι και έκανα...άρχισα να τρώω κανονικα (μπορεί και περισσότερο), να βγαίνω έξω, να γνωρίζω κόσμο...να φλερτάρω. Ζούσα πάνω κάτω μια φυσιολογική ζωή. Μόνο που στο βάθος της σκέψης μου ήταν πάντα αυτός και ένα στιχάκι... "δύσκολα τελειώνω μ'ότι αγαπώ...". Τον έβλεπα συχνά στα σπίτια των φίλων μας και στο πανεπιστήμιο. Κάθε φορά που τον συναντούσα μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι, λες και ήταν ο χειρότερος μου εχθρός. Μου έκανε κακό...! Κάθε φορά που χτυπούσε το κινητό του νόμιζα πως ήταν "εκείνη" και κατέβαζα κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα... Εκείνος το καταλάβαινε...άλλωστε με είχε μάθει καλά...! Ήξερε πως δεν είχα πάει πουθενά...ήμουν ακόμα εκεί. Ακόμα δική του...! Στα σπίτια που συναντιόμασταν ανταλλάζαμε κλεφτές ματιές, και αν τυχόν κάποιος απο τους δυο μας γινόταν αντιληπτός απο τον άλλο γυρίζαμε αμέσως τα βλέμματα μας αλλού παριστάνοντας τους αδιάφορους. Όταν τύχαινε να μιλήσουμε ανταλλάζαμε βαριές κουβέντες...έβλεπε πως με πλήγωνε και το τραβούσε κι εκείνος "μέχρι αίμα να βγεί". Έπρεπε να τον μισήσω αλλά αυτό που έκανε με κρατούσε ακόμα περισσότερο φυλακισμένη στα δεσμά του...

Απο την μέρα που συναντηθήκαμε στο σπίτι του είχαν περάσει σχεδόν δυο μήνες...! Χθές όμως καθώς γράφαμε εξέταση (καθόταν πίσω μου και ένιωθα σχεδόν την ανάσα του) δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Ήθελα να τον δω και να τον νιώσω. Αποφάσισα όμως να παίξω το δικό του παιχνίδι...! Πήρα το κινητό και έγραψα ένα αρκετά προκλητικό μήνυμα και του το έστειλα...! Του ξεκαθάρισα ότι ήταν απλά σαρκική επιθυμία (μπούρδες...Σ'ΑΓΑΠΑΩ ΑΚΟΜΑ βλάκα). Μετά απο μερικές ώρες ήρθε στο σπίτι μου... Με αγκάλιασε με φίλησε...καιρό είχα να νιώσω τόσο υπέροχα! Ήταν ξανά εδώ! Μαζί μου...! Συμπεριφερόμουν περίεργα. Σαν να τον είχα κάνει παραγγελία για να έρθει να μου κάνει "εξυπηρέτηση". Εκείνος με κοίταζε με απορία. Ρωτούσε συνεχώς τι είχα πάθει και γιατί τον θυμήθηκα ξαφνικά... (μάντεψε...και σε είχα για έξυπνο). "Αν ήθελες μόνο σεξ γιατί πήρες ειδικά εμένα?" "Εσένα σε ξέρω ρε παιδί μου που να τρέχω τώρα να πηδιέμαι με ξένους....". Επιτέλους τον είχα μπερδέψει κι εγώ...! Δεν ανέφερα τίποτα απολύτως για αγάπες και έρωτες. Αν και μέσα μου έβραζα, ήθελα να του πω πόσο μου είχε λείψει όλο αυτό τον καιρό...!

Καταβάθος το ήξερε...Το καταλάβαινε κάθε φορά που τον κοίταζα στα μάτια και κρατιόμουν με νύχια και με δόντια να μην δακρύσω..! Δεν έπρεπε να δακρύσω...έπαιζα το παιχνίδι του και αυτή τη φορά θα ήμουν (έστω και εικονικά πάλι) κερδισμένη.

Παρόλο που τα μάτια μου του τα είχαν αποκαλύψει όλα, μια απορία σίγουρα θα του έμενε...! Δεν ήμουν όπως τις άλλες φορες...! Τώρα και αυτός θα γέμιζε με ερωτηματικά όπως κι εγώ...!

Όταν έφυγε έχασα τον κόσμο και πάλι...Μου είχε μείνει μια γλυκόπικρη γεύση απο τα φιλιά του και ένα σωρό καινούργιες απορίες...! Γιατί ήρθε πάλι?...Του είχα λείψει καθόλου?...Τελικά η άλλη τι ρόλο παίζει στη ζωή του?? (μάλλον όχι κανένα πρωταγωνιστικό). Εγώ??? Τι σκατά είμαι εγώ...? Κομπάρσος?...Λές τελικά να με σκέφτεται ακόμα...? Έτσι νομίζω! Με την πρώτη κουβέντα μου ήρθε να με βρεί...! (δεν νομίζω να ήθελε να το παίξει μητέρα Τερέζα και να κάνει καλή πράξη για μια στερημένη)...! Ίσως και όλα αυτά να είναι δημιουργήματα του μυαλού μου...ένα είδος παρηγοριάς...! Είναι δυνατόν όμως?? Τόσο μαλάκας τελικά....?

Σήμερα δεν του έστειλα κανένα μήνυμα. Και είμαι σίγουρη ότι κάτι τέτοιο θα περίμενε...Να τον παρακαλέσω ξανά...Αυτό γινόταν μετά απο κάθε μας συνάντηση. Όχι όμως...Αυτή τη φορά θα παίξω κι εγώ...! Θα είμαι κρυφά φυλακισμένη στα δεσμά του χωρίς αυτός να γνωρίζει τίποτα! Αυτή τη φορά βάζω εγώ τον κανόνα...!